Funda z taśmą

Stosuje się je od budowy ogrodzeń po domy murowane w 2–3 piętrach.

Głębokość i szerokość fundamentu taśmowego

Przekrój fundamentu oblicza się na podstawie kilku wskaźników, takich jak:

• głębokość zamarzania gruntu,
• rodzaj gruntu podłoża i obecność wód gruntowych,
• obciążenie budynku na fundament oraz grubość ścian.

Według norm i standardów państwowych głębokość zabezpieczenia fundamentu określa się jako głębokość zamarzania gruntu + 20 cm. W różnych regionach Rosji ten wskaźnik może się wahać od 50 cm do 2 m i więcej. Zgodne z tymi zasadami należy postępować ściśle przy budowie dużych konstrukcji domów mieszkalnych.

W przypadku budowy lekkich konstrukcji, budynków na zewnątrz, ogrodzeń itp. można odstąpić od tych norm i ustalić głębokość zabezpieczenia na 20–50 cm poniżej poziomu gruntu. Górna powierzchnia fundamentu powinna być umieszczona na wysokości co najmniej 20 cm nad poziomem gruntu, uwzględniając przy tym wygładzenie i planowanie terenu.

Szerokość podstawy fundamentu określa się na podstawie grubości ścian i całkowitej masy konstrukcji. W większości przypadków wystarczy, by grubość fundamentu była równa grubości ściany.

W niektórych sytuacjach konieczne jest jej nieco powiększenie. Na przykład, gdy całkowita masa konstrukcji jest duża, ale jej grubość mała. W takich przypadkach grubość fundamentu wylicza się na podstawie obliczeń, ale zazwyczaj wystarczy dodać 10–20 cm.

Zbrojenie fundamentu taśmowego

Aby zwiększyć nośność (zdolność do wytrzymywania określonych obciążeń), fundamenty taśmowe zbroi się. Zbrojenie polega na obwiązaniu całego obwodu fundamentu prętami zbrojeniowymi.

W zależności od obciążenia stosuje się zbrojenie jednowarstwowe lub dwuwarstwowe. W górnej części fundamentu lub w dolnej przy zbrojeniu jednowarstwowym, a w górnej i dolnej przy zbrojeniu dwuwarstwowym. Zbrojenie wykonywa się w 1, 2, 3 lub więcej warstwach, a do zwiększenia wytrzymałości stosuje się zbrojenie poprzeczne i złożone.

Warstwy zbrojenia łączy się poziomo przy zbrojeniu poprzecznym i pionowo przy zbrojeniu złożonym. Grubość prętów zbrojeniowych również oblicza się na podstawie wymaganej nośności fundamentu.

Monolityczny fundament taśmowy

Najmocniejszymi i najbardziej niezawodnymi konstrukcjami wśród fundamentów taśmowych są monolityczne fundamenty taśmowe. Monolityczne uznaje się za fundamenty, których montaż odbył się bezpośrednio na miejscu budowy.

Takie fundamenty wykonuje się z betonu (monolityczny); betonu i kamienia łupkowego (betonowo-łupkowy), gdzie betonu jest więcej niż kamienia; oraz betonu i kamienia, gdzie kamienia jest więcej niż betonu (łupkowy). W pierwszych dwóch przypadkach zbrojenie jest możliwe, a w ostatnim — niemożliwe, ponieważ montaż fundamentu łupkowego odbywa się techniką kamieniarską, ale specjalnymi kamieniami.

Składowy fundament taśmowy

Fundament taśmowy złożony z elementów stalobetonowych produkowanych na fabryce i przewiezionych na plac budowy nazywa się składowym fundamentem taśmowym. W tym przypadku nie można obejść się bez specjalistycznej techniki. Wszystkie elementy składowego fundamentu taśmowego są ciężkie i nie można ich zmontować własnymi siłami.

Cała konstrukcja składa się z elementów o oznaczeniach FL – podpory i FBS – bloki, których szerokość i długość się różnią, a zastosowanie zależy od cech konstrukcyjnych. W przeciwieństwie do innych fundamentów taśmowych w tym przypadku wyklucza się montaż formy wzdłuż całego obwodu fundamentu. Formę stosuje się tylko w miejscach rozłączenia elementów. Montaż konstrukcji przeciwwybuchojnej budynku lub obiektu można rozpocząć już kilka dni po zakończeniu montażu.

Składowy fundament taśmowy z wierceniem

W niektórych przypadkach fundamenty taśmowe łączy się ze śrutami. Techniki produkcji i montażu śrutów są różne, ale w budownictwie prywatnym stosuje się wyłącznie stalobetonowe śruby z metodą wprzynania na miejscu.

W przygotowanej wykopie wykonuje się rozmetkę i wierci się stoki, które później zbroi się i wypełnia betonem. Zbrojenie wyprowadzone z kubów łączy się z głównym szkieletem zbrojenia fundamentu.

Stoki należy umieszczać w odległości nie większej niż 2 m, z uwzględnieniem, aby nie znajdowały się w miejscach drzwiowych i okiennych otworów. Obowiązkowe jest również umieszczenie ich w każdym rogu fundamentu.

Fundament taśmowy własnymi rękami

Przy montażu fundamentu własnymi rękami najbardziej uzasadnione jest zastosowanie monolitycznego lub betonowo-łupkowego fundamentu taśmowego. Wszystkie prace można wykonać samodzielnie, nie wymagając specjalistycznej techniki ani specjalnego sprzętu. Kolejność prac wygląda następująco.

Przypisanie projektu do działki i rozmetka osi. Najpierw ustalamy, jak dokładnie będzie umieszczony przyszły budynek na działce. Przyjmujemy punkt na działce za jeden z rogów budynku i wyznaczamy wszystkie zewnętrzne rogi, naciągając sznurek lub sznurek do oznaczenia zewnętrznej strony fundamentu. Po wyznaczeniu zewnętrznej obwodu przeciągamy drugi sznurek równolegle do pierwszego na odległości równej grubości fundamentu. Również rozmetkujemy ściany nośne i przegrody.

Następnie następuje kopanie wykopu. Jeśli wykopasz dokładne wykopy z zachowaniem pionowości, bez osunięć i innych wad, możesz uniknąć stosowania podziemnej formy. Kopanie należy zaczynać od najniższego punktu na fundamentach, zwracając uwagę na poziomość kopania.

Płaszczyzna podłoża musi być dokładnie pozioma, ponieważ optymalne przyjęcie obciążenia zachodzi przy zachowaniu prostopadłości między kierunkiem obciążenia a powierzchnią, która je przyjmuje. Wykop wykonywa się do wcześniej ustalonej głębokości zabezpieczenia. Jeśli grunty na odpowiedniej wysokości nie spełniają wymogów, uwzględnionych przy ustaleniu głębokości zabezpieczenia, należy zagłębić się dalej.

Na wyrównane dno wykopu układana jest podsypka piaskowa. Wystarczająca grubość podsypki to 20–50 mm, ponieważ przy większych grubościach rośnie prawdopodobieństwo nierównomiernej osiadania. Beton można układać bezpośrednio na ten piasek, ale istnieją też inne opcje. Na przykład na piasek układana jest warstwa drobnego żwiru i wyrównana rozpuszczalnym rozpuszczalnym rozpuszczalnym.

Po wyschnięciu rozpuszczalnego przystępuje się do montażu szkieletu zbrojenia. Układa się dolny warstwę zbrojenia i łączy się nici między sobą poprzecznymi prętami zbrojeniowymi. Miejsca połączeń prętów nie spawają, tylko łączy się ich zaczepem drutem. Po spawaniu pręty tracą elastyczność i wytrzymałość na rozciąganie, co negatywnie wpływa na wytrzymałość konstrukcji. Ponadto miejsca spawania są bardziej podatne na korozję.

Następnie montuje się formę. Wykonywa się ją z dowolnych płaskich materiałów: deski, płyty wiórowej, MDF, blachy falistej itp. Płyty formy ustawia się dokładnie pionowo, na granicy betonu i gruntu. Zaczepia się je wbijając kołki i ustawiając opory w gruncie. Górna krawędź płyty powinna być nieco wyżej niż zaprojektowana wysokość fundamentu, albo dokładnie pozioma, ale montaż tym sposobem jest bardzo skomplikowany.

Po zabezpieczeniu płyt z obu stron fundamentu wbija się rozstawki co 80–100 cm, aby forma nie została wypchnięta. Montuje się górny fragment szkieletu zbrojenia i przystępuje się do wypełnienia.

Po wypełnieniu fundamentu mieszanką nie warto pośpieszać z demontażem formy. Beton długotrwało nabiera wytrzymałości, a w trakcie twardnienia potrzebuje ochrony przed bezpośrednimi promieniami słońca, stałego nawilżania, a w zimne miesiące — nagrzewania.