Dom w Kapilli-del-Monte autorstwa Marcisa Nancera w Argentynie

Projekt: Dom w Kapilli-del-Monte Architekci: Marciso Nancer Lokalizacja: Oddział Puy, Argentyna Zdjęcia: Sosa Piña

Dom w Kapilli-del-Monte autorstwa Marcisa Nancera w Argentynie

Marciso Nancer zaprojektował ten niesamowity jednopiętrowy dom położony u podnóży wzgórza Uritasco w Argentynie. Dom w Kapilli-del-Monte to nowoczesne mieszkanie z nieograniczonym widokiem na szmaragdowe krajobrazy rozciągające się przed nim.

U podnóży wzgórza Uritasco ten skałany i betonowy dom wznosi się jak urządzenie, przez które można reflektować nad zmiennym krajobrazem gór.

Motywem projektu może być powrót – powrót moich rodziców do wsi ich dzieciństwa. To nie cykliczny powrót do wspomnień i duchów, choć one czasem są nieuniknione, ale otwarte w poszukiwaniu źródła i tożsamości jako platformy, na której budowane jest przyszłość i płynie, spotykając inne punkty widzenia, zagubione drogi, które nie zostały przebyte.

Deleuze i Guattari mówią: „Czasami starszość daje nie wieczystą młodość, ale suwerenną wolność, czystą potrzebę, w której cieszy się chwila łaski między życiem i śmiercią, a wszystkie części mechanizmu łączą się, by przesłać wiadomość do przyszłości obejmującą epoki”.

Projekt został opracowany i wyczyszczony wiele razy, zanim osiągnął prosty pomysł: grawitacja materii wyrwana jest, by zapewnić przestrzeń dla tego wydarzenia – konkretnego chwili łaski. Funkcjonalne rozmieszczenie odpowiada tej koncepcji, pozostawiając niezbędne ramy dla rozwoju domowych działań. Pozostałe przestrzenie łączą się w jedną. W ten sposób dom staje się perforowaną ścianą dla spojrzenia na Uritasco i jego okolice, ścianą służącą refleksji. Wzrasta jako niepowodzenie sztucznej natury na grzbietach wzgórza, podobnie jak wszystkie sztuki nie ukrywają swojej nieeleganckiej i niekompletnej ręki wobec innej natury: tej nieskończonego ruchu i cyklicznych rituałów.

Wszystkie ściany są jak niekompletne teksty, stale przebierane przypadkowymi znakami i oznakami, które pogoda nanosi na nie, a światło rozkłada.

W Cordobie jest wiele takich ścian. Istnieje tekst na skale, który staje się ścianą społeczności jazuitów patrzącą na ulicę Kaceros. On przeszkadza, gdy światło pada z zachodu, z tym plakatem w drzwiowym otworze: „Bramy nieba”. Albo inny na kościele San Francisco na ulicy Buenos Aires, wyglądający jak murale Tapiesa, plamisty czarną patyną długiego pobytu wilgoci, zawsze zmieniający się. Być może mając te obrazy na myśli podczas opracowania projektu, wybrano materiały w naturalnej formie, aby surowy górski klimat mógł nadać im końcową obróbkę.

Szukaliśmy dwóch rodzajów kamienia: szarego z ruchu rzeki w pobliżu, dla głównej przestrzeni domu, zbudowanego przy użyciu formy z poziomych desek i wlewu betonu, pozostawiając wszystkie ślady procesu na widoku – ścieżki drewna, kamień, czerwone linie tlenku żelaza wskazujące poziomy różnych wlewu. Kochamy myśleć, że ściany domu stanowią de-territorializację ruchu rzeki – pionowa rzeka, gdzie beton wyraża się jako statyczna ciecz. W przeciwieństwie do ściany z czerwonego kamienia z kopalni w okolicach, która określa granicę domu od zewnętrznych stref, nigdy nie dotykająca domu jako ruin. To wszystko – reszta była czytana przez Romilię Ribiero, być może jeden z najlepszych poetów urodzonych w Cordobie i posiadających dar interpretowania zagadki surowych górskich krajobrazów. Można powiedzieć, że projekt był silnie zachęcony do istnienia.

– Marciso Nancer