Kładka ścian z cegły

Cegły dzieli się na pustostopowe i pełnościenne. W nowoczesnym budownictwie cegła pełnościenne stosowana jest wyłącznie do budowy kominów, pieców i przegród, ponieważ ma gorsze właściwości izolacyjne niż wiele innych materiałów budowlanych. W cegłach pustostopowych występują zamknięte lub przewierzone pustki, co oznacza, że konstrukcje z nich zbudowane są lżejsze i mają niższą przewodność cieplną.

Cegła zaliczana jest do kategorii kamieni sztucznych, ponieważ nie ustępuje naturalnemu kamieni pod względem wytrzymałości, a w wielu charakterystykach ją przewyższa. Standardowe wymiary cegły: 250 x 120 x 65 mm (jednolita) i 250 x 120 x 88 mm (modułowa). Największa ściana nazywa się płyta, średnia – łóżko, najmniejsza – tyk.

Zaprawa budowlana do kładki ścian z cegły

Konstrukcje z cegły łączy się zaprawą budowlaną. Jest to mieszanka wody, piasku (obowiązkowo przesiewanego przed użyciem) i cementu. W okresie zimowym, gdy niskie temperatury nie pozwalają zaprawie normalnie zastygać, dodaje się specjalne składniki chemiczne. Gdy stosuje się marki cementu od 300 do 500, stosunek piasku do cementu powinien wynosić 3:1, a dla marki o wytrzymałości poniżej 200 – 1:1.

Zaprawa przygotowana jest na miejscu prac budowlanych w betoniarkach lub ręcznie bez użycia maszyn. Przy ręcznym przygotowaniu najpierw łączy się piasek z cementem, a następnie powoli dodaje się wodę i masę dokładnie mieszając, aż kolor mieszanki nie stanie się jednolity.

Cegły układane są rzędami, wypełniając również pionowe szwy kładki. Grubość zaprawy w poziomych szwach utrzymuje się w zakresie 10–15 mm, a w pionowych – 8–15 mm.

Zaprawa budowlana stopniowo traci lepkość i twardnieje, dlatego nie powinno się jej przygotowywać z nadmiarem, by zapewnić jej zużycie w określonym czasie.

Metody i typy kładki ścian z cegły

Bez dodatkowych narzędzi kamieniar może pracować, aż kładka osiągnie wysokość 1,2 m. Następnie, dla wygody poruszania się i bezpieczeństwa, montuje się podmostki, a przy większej wysokości – rozłączne drabiny stalowe. Do zestawu narzędzi kamieniarza wchodzą młotek, kielich, poziomica, linijka, odważnik i rozprysk. Do cięcia cegły używa się tarczy diamentowej.

Zakończoną ścianę z cegły albo szpachluje się, albo zostawia się jej powierzchnię twarzową bez wykończenia. Jeśli planuje się szpachlowanie, w szwach po stronie, gdzie będzie wykonywane wykończenie, nie wypełnia się zaprawą na głębokość 10–15 mm. Dzieje się to specjalnie, by połączenie podłoża z zaprawą szpachlową było mocniejsze. Ten sposób kładki nazywa się pustošovka.

Drugi sposób to podciecie. Cegłą, którą układane jest z góry, kamieniar wypycha nadmiar zaprawy i wyrównuje ją z powierzchnią ściany kielichem.

Rzędy, z których składa się kładka z cegły, nazywane są rzędami. Gdy cegły ułożone są wzdłuż ściany dłuższą stroną, to nazywa się to rzędem płyty, a gdy krótszą – rzędem tyku.

Nie można układać cegieł poziomymi rzędami jeden na drugim. Taka konstrukcja nie osiągnie wymaganej wytrzymałości. Do bezpiecznej kładki stosuje się przekładanie cegieł – rzędy płyty i tyku naprzemienne, przesuwając pionowe szwy każdego rzędu o połowę lub jedną czwartą cegły. Aby zwiększyć wytrzymałość kładki, dodatkowo ją zbroi się drobną stalową siatką co cztery lub pięć rzędów.

Rzędy kładki układa się jednym z dwóch sposobów: wprzycisk lub wprzysk. W pierwszym sposobie szwy wypełnia się zaprawą całkowicie i stosuje się go przy kładce grubości dwóch cegieł, w drugim – szwy nie są wypełnione całkowicie.

Aby kładka była równa, kontroluje się ją poziomicą. Co pięć rzędów cegieł wykonuje się rozprysk szwów, by nadać kładce wygląd zakończonej i zagęścić zaprawę.