Jak zasłonić szczeliny w oknach

Globalna tendencja ostatnich lat do przejścia na okna z tworzywa sztucznego w praktyce rozwiązuje problem szczelin. Zajmiemy się tym. Jednak głównym tematem tej artykułu będzie odpowiedź na pytanie: Jak zasłonić szczeliny w starych drewnianych oknach?

Stare metody

• Możliwe, że najprostszym sposobem pozbycia się szczelin w oknach jest ich zasypanie starymi gazetami. Jeśli szczeliny są wąskie – nie więcej niż 5 mm – to namoczoną, rozdrapowaną i wyciskaną papier, podobną do papieru-mâché, wgniatamy w szczelinę za pomocą śrubokręta, noży, a lepiej – specjalnego narzędzia z twardego drewna, w kształcie łopatki. Szerokie szczeliny zamykamy starą papierem, zmoczoną i zgniecioną wzdłuż długości. Powyżej szczelin, przygotowanych w ten sposób, można nakleić paski papieru.

• Zamiast papieru gazetowego świetnie nadaje się do tego celu szmatka, którą najpierw rozcinamy na cienkie paski i w suchym stanie wpychamy do szczeliny. Wiosną takie zasłony swobodnie odpadają od ramy przy otwieraniu okna.
• Zazwyczaj szkło utrzymuje się na ramie za pomocą drewnianych zatyczek, które z czasem się zużywają, a między szybą a ramą okna pojawiają się szczeliny. Najlepszym rozwiązaniem jest ich wymiana. Jeśli wymiana nie jest możliwa, można zastosować zasłonę z tynku okiennego kupionego w sklepie specjalistycznym. Jako najgorszą alternatywę dla przemysłowego tynku – przygotować domowy mieszankę (z drobno zmielonego wapna z olejem olicowy).
• Otwierane ramy z boku zawiasów dobrze zamykają się za pomocą sznurka papierowego, bawełnianej sznurówki do prania, pasków pianki poliuretanowej.
• Mikroskopijne pęknięcia w drewnie i szczeliny łatwo likwiduje się za pomocą medycznego syringe wypełnionego gorącym parafiną. Do tego celu roztopioną w gorącej wodzie parafinę wypełnia się syringe z usuniętą igłą, a następnie natychmiast wypycha się do szczeliny. Po ostygnięciu wyrównuje się nie ostrym szpatułką lub innym odpowiednim narzędziem.
• Okna podwójne z zaciskami łatwiej zamykają się wodnym tynkiem przygotowanym z dwóch części wapna i jednej części mąki. Po rozkręceniu ramy, jej wyciskają po obwodzie, a następnie ściśle złączają.

Nowoczesne metody

Nowoczesne technologie zapewniły właścicielom drewnianych okien bardziej zaawansowane metody ich hermetycznego zamykania.

Różnorodne proste i złożone kleje, silikon, gumowe i polimerowe uszczelki pozwalają na lepsze izolowanie pomieszczenia od środowiska zewnętrznego, z mniejszymi wysiłkami i nie tak kosztownymi wydatkami.

• Uszczelka powinna być nanoszona na wcześniej wyczyśczone, suche powierzchnie okna w temperaturze pokojowej. Technika wypełniania pustych przestrzeni jest taka sama jak przy parafinowym syringe, ale zamiast syringe używa się pistoletu montażowego z kartusza z klejem.
• Profilowane uszczelki przeznaczone są do zamykania ram okien wokół obwodu (nie do zamykania szyb) i różnią się materiałem, sposobem montażu i przekrojem. Montowane są na ramie za pomocą samoprzylepnej podkładki lub za pomocą specjalnego kleju. Szerokość szczeliny, którą może pokryć taki profil, zależy od jego oznaczenia – E, P lub D – i waha się od trzech do siedmiu milimetrów odpowiednio.
• Najlepszym strażnikiem komfortu domowego jest ciepłoszczelna folia. Sekret tej folii polega na tym, że ma dwa boki, które nie można zamienić przy montażu. Bok z metalicznym połyskiem klei się na ramę okna, a wewnętrzny, zdolny do odbijania promieni ultrafioletowych, nie pozwala ciepłemu powietrzu uciekać do otoczenia, przy tym nie przeszkadza w przenikaniu światła. Zaletą folii ciepłoszczelnej jest także dobra izolacja dźwiękowa i ochrona okien przed zapotowaniem.

Okna z tworzywa sztucznego

Szczeliny w oknach z tworzywa sztucznego? Niemądrość! Jednak mogą się pojawić w wyniku uszkodzenia mechanicznego, uszkodzenia mechanizmu zamykania lub zużycia uszczelki. Takie nieprzyjemności można usunąć wyłącznie za pomocą specjalistów odpowiedniej organizacji. Przewiewy w przestrzeni między otworem okiennym a ramą okna mogą pojawić się jedynie w wyniku nieprofesjonalnego wypełnienia jej pianką montażową i pominięcia późniejszego wyrównania z zewnątrz.