Jak chronić dom prywatny przed ogniem: 9 cennych porad

Porada nr 1: przestrzegać ustanowionych norm bezpieczeństwa

Dla domów wielorodzinnych istnieją ścisłe normy i deklaracja bezpieczeństwa pożarowego, bez których budynek nie zostanie przyjęty do eksploatacji. Właścicielom nieruchomości prywatnych warto samodzielnie sprawdzić i przeanalizować system bezpieczeństwa pożarowego swojego mieszkania. W przypadku domów zewnętrznych spełnienie ustanowionych norm jest szczególnie aktualne z powodu ich odległości od dużych miast: na przyjazd jednostki pożarnej potrzeba więcej czasu. Lepiej zaplanować środki bezpieczeństwa jeszcze na etapie pracy architektów.

Porada nr 2: kontrolować instalację elektryczną

Jednym z najsłabszych miejsc i częstych przyczyn pożarów jest instalacja elektryczna. Schemat jej rozmieszczenia powinien być dobrze zaprojektowany i odzwierciedlony w projekcie obok innych sieci inżynierskich. Zgodnie z normami wszystkie kable elektryczne należy chronić niepalnymi materiałami izolacyjnymi, a zamiast przewodów miedzianych lepiej wybrać aluminium – bardziej niezawodne i bezpieczne.

Wtyczki i wyłączniki należy rozmieszczać w odległości co najmniej 60 cm od źródeł wody. Warto również zaprojektować system uziemienia i urządzenie ochronne przed nadmiernym obciążeniem w przypadku zwarania. Praktyka pokazuje, że odpowiedzialne podejście do montażu i diagnostyki instalacji elektrycznej w domu zmniejsza ryzyko pożarów o jedną trzecią.

Porada nr 3: planować rozmieszczenie i układ domu

Zgodnie z normami bezpieczeństwa pożarowego dom mieszkalny można budować nie bliżej niż dziesięć metrów od innych budynków i nie bliżej ośmiu metrów od garażu. Jednak w praktyce garaż często zajmuje pierwszy piętro mieszkania lub przylega do niego. W takich przypadkach należy zainstalować podziałowy tamper z żelaznymi drzwiami. Aby nie trafić w pułapkę ognia przy głównej drzwiach wejściowych, ważne jest zaplanowanie wyjścia ewakuacyjnego oraz w przypadku dużego mieszkania – co najmniej dwóch. Z tego samego powodu nie zaleca się ochrony okien siatkami lub roletami – w czasie pożaru stanowią one niebezpieczne przeszkody.

Porada nr 4: zainstalować systemy zapobiegawcze

W ostatnich latach coraz większą popularność zdobywają systemy sygnalizacji pożarowej i automatyczne systemy gaśnicze. Instaluje się je nie tylko w biurowcach, centrach handlowych i zakładach pracy, ale również w domach prywatnych. To rozwiązanie znacznie zwiększa bezpieczeństwo rodziny i zachowanie majątku, ale wymaga również znacznych nakładów finansowych. Ważne jest wybranie optymalnej wersji dla konkretnego domu, unikając nadpłacenia i niskiej jakości produktów.

Na rosyjskim rynku dostępna jest szeroka gamy czujników: otwartego ognia, gazu, ciepła, dymu, termo-dymowych. Przy ich wyborze warto pamiętać, że każdy z nich reaguje na konkretny rodzaj zagrożenia wskazany w nazwie urządzenia. Na przykład czujnik ciepła skutecznie zainstalować w saunie, a czujnik dymu – w miejscach do palenia. Ważne jest prawidłowe wybranie stref montażu urządzeń ochronnych. Strefami specjalnego ryzyka w domu są miejsca ułożenia urządzeń elektrycznych i gazowych (szafka elektryczna, kotłownia), korytarze i już wspomniana sauna oraz garaż.

Jako automatyczny system gaśniczy optymalny jest wariant proszku. Jest ekologicznie bezpieczny, łatwy w montażu i serwisie, a także dostępną cenowo. Pozostałe systemy – drenżerowe, spinklerowe – zazwyczaj używane są w przemyśle.

Porada nr 5: wybierać bezpieczne materiały budowlane i wykończeniowe

Dziś duże znaczenie przydaje się dekoracyjności i praktyczności materiałów budowlanych i wykończeniowych. Ale nie warto zapominać o ich bezpieczeństwie, w tym również pożarowym. Istnieje klasyfikacja, według której materiały budowlane dzielą się na dwie grupy: niegorące i gorące (oznaczone jako NG i G).

Właściwościami decydującymi są następujące parametry: temperatura podpalania; temperatura płonienia; prędkość palenia się; generowanie dymu; wydzielanie toksycznych substancji podczas spalania.

Do grupy NG należą materiały zawierające do 8% związków organicznych (kamień, beton, cegła, płyta ceramiczna, wełna kamienna i inne). W ramach grupy materiałów palnych istnieje dodatkowe podziałanie na cztery kategorie z odpowiednią numeracją (GOST 30244-94):

G1 – trudno podpalić (gipsokarton, produkty z PVC, szkło plastikowe); G2 – trudno podpalić (drewno twarde liściaste z odpowiednią ochroną pożarową, plekta); G3 – średnio podpalić (drewno iglaste, PWB, DVP, pokrycia z korka); G4 – łatwiej podpalić (polistyren, polipropylen, poliuretan, materiały z tworzyw sztucznych). Im wyższa cyfra, tym bardziej niebezpieczny materiał. Ten sam zasada obowiązuje dla dodatkowej klasyfikacji materiałów palnych według takich parametrów jak: podpalanie (B1, B2, B3); rozprzestrzenianie płomienia (RP1, RP2, RP3, RP4); zdolność do generowania dymu (D1, D2, D3); toksyczność (T1, T2, T3, T4). W końcowym rezultacie wszystkie wymienione parametry razem pozwalają przypisać materiał budowlany do określonej klasy zagrożenia pożarowego (KM0, KM1, KM2, KM3, KM4 i KM5). Odpowiedzialni producenci umieszczają tę informację na opakowaniu, a brak takich danych może być sygnałem ostrzegawczym i powodem do odstąpienia od podejrzanego zakupu.

Porada nr 6: stosować niegorące środki ochronne

Zaczynając budowę własnego domu, początkowo wybieraj materiały niegorące. Ale nie wszystko można przewidzieć z góry. Na przykład dom może być zbudowany nie z niegorącej cegły, lecz z popularnego w naszym kraju drewna. W takim przypadku warto skorzystać z specjalnych środków ochronnych. W pełni chronić drewno przed ogniem nie mogą, ale pozwalają zdobyć czas do momentu podpalenia się, dając możliwość zapobieżenie katastrofie. Okresowo takie środki ochronne należy odświeżać.

Porada nr 7: stosować ognioodporne izolatory

Jednym z najlepszych materiałów, znacznie poprawiających bezpieczeństwo pożarowe budynku, jest wełna kamienna. Jest ona produkowana z bazaltowych skał, roztopionych i wydłużonych w nici, a następnie zformowanych w płyty specjalnym sposobem. Wełna kamienna to materiał niegorący. Jest ekologicznie bezpieczna, trwała, odporna na wilgoć i wpływ mechaniczny. Zakres jej zastosowania jest niezwykle szeroki.

Płyty wełny kamiennych stosuje się do izolacji dachu, ścian, podłóg i fundamentów, wykorzystuje się je również do izolacji dźwiękowej oraz ochrony dymowych kanałów pieców i kominków. Temperatura topnienia włókien wełny kamiennych przekracza 1000°C, co znacznie więcej niż temperatura spalania podczas pożaru. Zatem wełna kamienna nie zapala się sama i uniemożliwia rozprzestrzenianie się płomienia.

Porada nr 8: zapewnić ochronę w strefach ryzyka

Ulubione przez wielu piece i kominy wymagają specjalnego podejścia w kwestiach bezpieczeństwa pożarowego. Powinny być otoczone pasmem niepalnego podłoża o szerokości co najmniej 60 cm. Do niego pasują nie tylko zwyczajne płyty żelaza, ale też estetyczny keramogranit lub naturalny kamień. Dla russkiej piecy i solidnego komina potrzebny będzie jeszcze osobny fundament, który razem z dymowodami można ochronić płytkami z wełny kamiennych pokrytych folią aluminiową.

Kolejną strefą ryzyka są sauny i bany. Do ich izolacji lepiej użyć wełny kamiennych z warstwą foliową na górze, odbijającą i utrzymującą ciepło. Naturalne pochodzenie izolatora tworzy ekologicznie korzystny mikroklimat z zachowaniem efektu ochronnego przed pożarem. Płyty z wełny kamiennych z warstwą foliową znacznie upraszczają proces montażu, ponieważ nie trzeba montować dodatkowo izolacji parowej.

Porada nr 9: wyposażyć się w zestaw ochronny przed pożarem

Wiele w sprawach bezpieczeństwa zależy od właściciela domu i jego podejścia do własnego dobrobytu. Nie warto przestawać stosować takich zasad, jak obecność sprawnych gaśnic, wiader z piaskiem lub beczek z wodą. Dobrze byłoby zaplanować również drabinę zewnętrzną, po której można ewakuować w sytuacjach awaryjnych.