Kubizm i jego dalsze wpływy na sztukę i kulturę masową

Kubizm był rewolucyjnym kierunkiem artystycznym, który pojawił się w Paryżu na początku XX wieku. Głównymi jego przedstawicielami byli Pablo Picasso i Georges Braque. Kubizm odrzucał tradycyjne perspektywy i przedstawiał obiekty za pomocą fragmentowanych form, geometrycznych wzorów oraz kilku punktów widzenia. Artysci zrezygnowali z idei, że sztuka ma przedstawiać naturę. Ten podejście zmieniło kierunek sztuki nowoczesnej i pozostawiło ślad w wielu sferach twórczych. W sztuce plastycznej, designie, kinematografii i mody dziedzictwo kubizmu nadal wywiera silny wpływ.

Pochodzenie kubizmu

Kubizm pojawił się w Paryżu między 1907 a 1914 roku, stanowiąc wyzwanie tradycyjnym normom zachodniej sztuki. Zamiast dążyć do realistyczności malarze rozkładali obiekty na abstrakcyjne, kątowe formy, eksperymentując z relacją między formą, kolorem i wymiarowością. Kubizm czasem dzieli się na dwie fazy: analityczny kubizm, charakteryzujący się przytłaczającymi kolorami i skomplikowanymi, nakładającymi się płaszczyznami, oraz syntetyczny kubizm oparty na kolażu i bardziej lekkich paletach. Wpływ kubizmu szybko rozprzestrzenił się poza Picassa i Braque, wzbudzając ciekawość takich artystów jak Juan Gris, Robert i Sonia Delaunay, Marcel Duchamp oraz Fernand Léger.

Kubizm w sztuce plastycznej

Kubizm nadal wpływa na sztukę współczesną, oferując nieskończone możliwości dla abstrakcji i reinterpretacji. Jego wpływ można zobaczyć w różnych stylach i środkach ekspresji – od minimalistycznych rzeźb po barwne płótna. W sztuce judaistycznej można znaleźć kolorowe obrazy Jerozolimy w stylu kubistycznym i abstrakcyjne formy. Prace publiczne oraz duże instancje artystyczne również przyjęły kubizm. Muraly i rzeźby inspirowane tym kierunkiem przynoszą estetykę do codziennego życia przechodniów.

Kubizm w kinematografii i animacji

Fragmentowana perspektywa oraz dynamiczność kubizmu miały znaczący wpływ na kinematografię i animację. W klasycznych filmach, takich jak Napoleon Abella Gansa, Bitwa pod Potemkinem Sergiusza Eisensteina oraz Metropolis Fritz Langa, stosowano wielopoziomowe kamery w celu dodania głębi i wymiarowości, motywy wizualne przypominające kubizm oraz szybkie przejścia i kontrastowe obrazy przekazujące chaos. W nowoczesnym kinie kubizm wpłynął na fragmentowane rzeczywistości i wielowymiarowe perspektywy w filmach takich jak Inside Out oraz Spider-Man: Into the Spider-Verse.

Moda i kubizm

Odwagowa geometria oraz abstrakcja kubizmu znacząco wpłynęły na modę. Projektanci, tacy jak Coco Chanel i Paul Poiret, byli jednymi z pierwszych, którzy wprowadzili elementy kubistyczne i wzory geometryczne. Na wystawie Picasso 1973–2023 (50 wydarzeń i wystaw poświęconych Picassowi, 50 lat po jego śmierci) została przedstawiona eksponat o wpływie artysty na modę. Organizatorzy zaznaczyli, że relacja Picassa z Chanel odnosi się do 1917 roku, kiedy skupienie Picassa na liniowych i geometrycznych projektach wpłynęło na takie prace jak parfum Chanel №5, „który przypomina butelki zminimalizowane do najmniejszego wyrażenia, które Picasso rysował w 1912 roku w serii nauermtów”.

Po-pult i muzyka

Wpływ kubizmu rozprzestrzenia się również na pop-art i muzykę. Malarze, tacy jak Roy Lichtenstein i Andy Warhol, przeanalizowali idee kubistyczne, łącząc abstrakcję z codziennymi obrazami. W muzyce, klasyczne okładki albumów, takie jak Reality Davida Bowie’ego i Some Girls The Rolling Stones, wykorzystywały fragmentowaną obrazkę oraz abstrakcję kubistyczną.

Dziedzictwo, które nie zanika

Ponad wiek po swoim powstaniu, odważne odrzucenie kubizmu od tradycji wciąż inspiruje artystów do myślenia inaczej o formie, przestrzeni i perspektywie. Od sztuki plastycznej po modę wpływ tego ruchu jest ogromny i niezmienny.