Szczotki, gąbki i szmatki: dlaczego nie nadają się do sprzątania?

Na rzecz metełek z pióer strusia i szczotek z kiszkowej szorstkości przyszły już od dawna syntetyczne gąbki, rulonowe szmatki i mikrofibry. Ale po każdej sprzątce musimy myć środki do mycia i czyścić środek czyszczący. Dlaczego tak się dzieje? Opowiadamy.

Naturalne – nie oznacza wygodne

Wszystko naturalne jest ekologiczne. Ale przedmioty z flaneli, miękkiego bawełnianego lub lnianego materiału są teraz dobre tylko dla pielęgnacji ciała. A kiszkowe i szorstkości są tylko do stylizacji, jeśli lubisz vintage, rustic i shabby chic.

Pozycje na polu gospodarczym szmatki i szczotki z naturalnych materiałów odpadły z kilku powodów: źle wchłaniają, nieufnie utrzymują kurz, szybko tracą na wygląd i źle są dezynfekowane.

W XX wieku syntetyka zasłużyła sobie na wygnanie naturalnych materiałów. Pani domowe już nie były zadowolone rozpływami na kafelkach, które nie można było usunąć jednym ruchem, włóknami na lustrze lub włoskami przyklejonymi do ulubionej filiżanki.

Minusy rulonowych szmat

Szmatki lub rulonowe szmatki to cienka jednokomponowana niestopiona tkanina, która jest formowana z mieszaniny wiskozy i celulozy. Surowiec naturalny, materiał sztuczny, ale nie syntetyczny.

Ma swoje zalety, ale są one niewielkie. Główne – brak włókien. Ale tylko do momentu, gdy na wilgotną szmatkę nie wpadnie sierść domowego zwierzaka lub ktoś jej włos – spróbuj się od nich pozbyć.

Szmatki można odrywać od rulonu pojedynczo, przemaczać w środku czyszczącym, przemywać lub używać suchymi. Są prawie jednorazowe, tak jak papierowe ręczniki kuchenne, ponieważ zanieczyszczone i zdeformowane po pierwszym użyciu.

Ale tłuszcz wchłaniają i utrzymują gorzej niż papier. I kurz zbierany suchą szmatką natychmiast się rozleci.

Co nie tak z mikrofibry?

Mikrofibrę z najcieniutkich nitów poliesteru i poliamidu wydaje się bardziej praktyczna i trwała. Szmatki różnej faktury, rękawice i nawet pantofle do sprzątania, nasadki do szwabry pomagają myć, czyścić, polerować i osuszać masę rzeczy.

Włókna z bardzo długich molekuł organicznych przyciągają i utrzymują cząstki kurzu dzięki stykowi elektrycznemu. A mikroskopowe trójkątne pustki potrafią wchłonąć wodę nie gorzej niż gąbka.

Ale są minusy: mikrofibrę bardzo kapryśny materiał. Nie lubi zbyt gorącej wody, suszenia na grzaniecu lub w pobliżu źródeł ciepła. Deformuje się i traci właściwości.

Najlepszy sposób oczyszczenia jej z zbieranych zanieczyszczeń i zachowania przydatnych właściwości – to ręczne potarcie szczotką w roztworze środka do mycia. Albo wrzucenie do bębna pralki, wybierając niską temperaturę i delikatny tryb. Sposoby nie są bardzo wygodne i proste.

Czym jest niebezpieczna gąbka?

Nie naturalna morska, oczywiście – z poronu, poliuretanu piankowanego lub nylonu z warstwą poliesteru, gąbka ma na celu piankowanie środków czyszczących, wzmacniając skuteczność środków powierzchniowo czynnych (SPC).

Myje, w rzeczywistości, nie porowata część, ale twarda przyklejona szmatka: zielona do silnych zanieczyszczeń, niebieska abrazywna – do łagodniejszego czyszczenia.

Bez sucha nie da się osuszyć gąbki. I w płynnej srodku na gąbce rozwijają się bakterie. Ich ilość w laboratorium sprawdza się specjalnym urządzeniem – lumino-metrem. Testy potwierdziły, że używanie gąbki do mycia naczynia dłużej niż tydzień jest niebezpieczne.

Czym więcej producenci opisują zalety ulepszonych gąbek, czy to srebrne nitki czy bambusowe włókna, tym więcej patogenów mikroorganizmów, w tym bakterii jelitowej, na nich zostaje i rozwija się. I środki czyszczące gąbki zużywają się przybliżenie w taki sam sposób, niezależnie od reklamy.