Ograniczanie temperatury podłogi w domu wiejskim: 6 porad od specjalistów

Przed wszystkim należy dobrać materiał izolacyjny. Do niego stawia się szereg ogólnych wymagań, które należy spełniać niezależnie od konstrukcji podłogi: wysoka skuteczność, niezawodność, bezpieczeństwo, ekologiczność i trwałość.

Na pierwszym miejscu znajduje się dobra właściwość izolacyjna materiału, czyli jego współczynnik przewodzenia ciepła. Im niższy, tym mniejsza warstwa jest potrzebna do ochrony domu. Nowoczesne materiały izolacyjne mają współczynnik przewodzenia ciepła nie wyższy niż 0,05 W/(m·K), co zapewnia ich skuteczność.

Niektóre rodzaje izolacji mogą być stosowane tylko wtedy, gdy są odpowiednio chronione przed ogniem (np. pod warstwą betonu), ale dziś specjaliści preferują nowoczesne materiały niepalne. Wśród nich znajduje się wełna skalna, która posiada ogień odporny na skałę, z której została wyprodukowana: jej włókna mogą wytrzymać temperaturę do 1000 stopni Celsjusza. Izolacja na jej bazie może służyć przez co najmniej 50 lat.

Jakość materiału izolacyjnego dobrze przepuszcza parę wodną, aby konstrukcja mogła „oddychać”, ale jednocześnie nie wchłania i nie utrzymuje wilgoci. Dzieje się tak dlatego, że para wodna dostająca się do porów materiału izolacyjnego obniża jego właściwości. Najlepiej przepuszczają parę wodną materiały o otwartym porowatości. Lepszym wyborem są produkty na bazie naturalnych materiałów. Powinny mieć certyfikaty ekologiczne potwierdzające ich bezpieczeństwo.

Porada nr 2: dobieraj materiały izolacyjne zgodnie z rodzajem podłogi i jej cechami

Różne rodzaje podłóg mają charakterystyczne właściwości, które należy uwzględnić przy doborze i montażu materiałów izolacyjnych. W domu wiejskim podłoga układana jest albo nad piwnicą na belkach, albo bezpośrednio na gruncie. Pierwszy z tych wariantów jest najpopularniejszy. Przy konstrukcji podłogi na drewnianych belkach izolacja nie doświadcza obciążeń, więc można użyć lekkich izolatorów. Jeśli jednak podłoga jest zbudowana na gruncie, ze stężeniem nad izolacją, wymagane są twardych płyt o dużej wytrzymałości. Dla podłogi każdej konstrukcji grubość warstwy izolacji określa się poprzez obliczenia, biorąc pod uwagę właściwości termoizolacyjne materiału i inne warunki.

Porada nr 3: przy izolowaniu podłogi na belkach stosuj materiały izolacyjne z elastycznymi krawędziami

Konstrukcja takiej podłogi w ogólnych koncepcjach wygląda następująco: na nośne belki układają drewniane pręty (belki) i na nich kładą deski podłogowe. Izolacja w tym przypadku ustawiona jest między belkami, a z dołu jest obcięta deski. Bardzo wygodne przy montażu są specjalne płyty z wełny skalnej przeznaczone do konstrukcji szkieletowych. Mają elastyczny, przesuwny krawędź (technologia Flexi). Te produkty nie wymagają cięcia i dokładnego dopasowania: odległość między belkami jest mniejsza niż rozmiar płyty, więc po włożeniu pasują do niej doskonale. Warto pamiętać, że należy zadbać o izolację wszystkich konstrukcji, a nie tylko podłogi.

Porada nr 4: szczególne uwagi należy poświęcić izolacji podłogi nad zimną piwnicą

Zgodnie z obecnymi wymaganiami, grubość izolacji dla podłogi nad nieogrzewaną piwnicą musi być co najmniej 100 mm. Od tego miejsca i zaleca się rozpoczynać izolację podłogi. Często nad piwnicą lub piętrem podziemnym podłoga jest układana na drewnianych belkach. Przy jej izolacji montuje się drewniane boczki z odstępem odpowiadającym rozmiarowi płyt izolacyjnych, które ustawia się w przestrzeni między bokami, zamocowuje drewnianymi deskami lub siatką, a następnie obija deski.

Dla izolacji żelbetowych przejść ze strony piwnicy twardych płyt izolacyjnych montuje się za pomocą plastikowych szpilk. Odrębny przypadek, stosunkowo częsty w praktyce budownictwa domowego – izolacja piętra podziemnego domu w czasie eksploatacji. Drewniana podłoga w tym przypadku nie musi być rozłożona.

Porada nr 5: dla izolacji podłogi na gruncie wybierz specjalne materiały pod stężenie

Pierwszy etap prac przy izolacji podłóg tego typu – wyrównanie podłoża, ułożenie warstwy piaskowej lub żwiru. Po betonowym przygotowaniu zapewnia się warstwę izolacji hydroizolacyjnej wykonaną z rulonowego materiału bitumowego lub bitumowo-polimerowego. Następnie na tę warstwę układają izolator, na którym ustawia się betonowe stężenie. Nad nim znajduje się końcowe pokrycie podłogi.

Przy takiej konstrukcji izolacja podlega działaniu obciążeń, więc należy używać materiałów o dużej wytrzymałości na ściskanie. Zwykle są to twardych płyty o wymiarach 100 x 60 cm wykonane z wełny skalnej o współczynniku przewodzenia ciepła tylko 0,038 W/m·K. Ten materiał jest stabilny, niepalny, trwały i ekologicznie bezpieczny.

Porada nr 6: nie zapomnij zapewnić izolację parową materiału izolacyjnego

Nad izolatorem należy ułożyć warstwę izolacji parowej. Chroni ona go przed nawilżeniem parą wodną, dostającą się z pomieszczenia. W tych celach najlepiej użyć specjalnej folii izolacyjnej parowej. Rozkłada się ją z przekrywaniem co najmniej 100 mm, po czym szwy przykleja specjalną taśmą lub klejem do zapewnienia szczelności. Nad tą warstwą należy zostawić przestrzeń powietrzną.