Dom na wzgórzu Johnstona Marckiego w Los Angeles, Kalifornia

Projekt: Dom na wzgórzu
Architekci: Johnston Marckiego
Lokalizacja: Los Angeles, Kalifornia, USA
Zdjęcia: Dostarczone przez Johnstona Marckiego

Dom na wzgórzu Johnstona Marckiego

Dom na wzgórzu to nowoczesne mieszkanie położone w Pacific Palisades, Kalifornia. Znajduje się na pochyłości wzgórza z niesamowitym widokiem na kanion Sullivan i bahę Santa Monica. Projekt opracowany przez architektoniczną studię Johnstona Marckiego, której prace możesz zobaczyć w innym projekcie – domu z widokiem z Argentyny. Ekstrawagantny zewnętrzny design jest motywem zarówno w jednym, jak i drugim domu.

Ukończony w październiku 2004 roku, dom na wzgórzu został zaprojektowany przy trudnych warunkach wynikających z współczesnych problemów budowy na pochyłościach. Położony w Pacific Palisades, Kalifornia, dział domu oferuje panoramowe widoki z Raskit i Sullivan kanionów do bahy Santa Monica, ale dział ma nieprawidłowy kształt i znajduje się na nierównym, zjazdowym wzgórzu. Dom sąsiadujący z Amezami, o powierzchni 3300 stopni kwadratowych, wywołuje kontrowersje w kontynuacji tradycji domów eksperymentujących Case Study House, poświęconych przeformułowaniu obrazu życia w Los Angeles.

W Los Angeles coraz częściej lokalne zasady budowy na pochyłościach, normy budowlane, przepisy przybrzeżne i komisje kontroli architektonicznej nakładają ograniczenia na budowę na pochyłościach, w celu zachowania naturalnego krajobrazu wzgórza poprzez ograniczenie wysokości, lokalizacji i objętości budowy. Dom na wzgórzu ustanawia nowy precedens dla budowy na pochyłościach, uwolniony od tych ograniczeń – nie przez obejście, ale strategicznie przekształcając te surowe kryteria w sculpturalne i efektywne rozwiązanie projektowe, które bez zarzutu współgraniczy z otaczającą terenem.

Masa domu na wzgórzu opiera się na dwóch ekonomicznych kryteriach rozwoju: maksymalne wykorzystanie objętości dozwolonej przez strefowanie; i minimalizacja kontaktu z naturalnym terenem. Przypominając wizję Hua Ferra o wieżowcach Manhattanu, dosłownie interpretujących strefowanie jako formę budynku, dom na wzgórzu przyjmuje maksymalny strefowy kontur jako swoją formę. Początkowy kontur powstaje kombinacją odstępów działki i ograniczeń wysokości wzgórza, a następnie dodatkowo dopracowany w przestrzeni trójwymiarowej zgodnie z kryteriami strukturalnymi.

Wewnątrz otoczenia budynku osobne komponenty programowe są zebrane w taki sposób, aby zmieścić się w ustalonym konturze, jak akrobat, sztucznie comprimując masę ciała w unikalne konfiguracje. Usunięcie wszystkich ścian nośnych i przegród, program płynnie przepływa między trzema poziomami wewnątrz zewnętrznej obudowy. Górna połowie dostępna loftowa przestrzeń i bardziej oszczędzona dolna sypialnia z łazienką dzielą centralny pokój publiczny i jadalnię. Otwarta, sculpturalna, stalowa i szklana schody łączą trzy poziomy w pionie. Gładka polerowana wewnętrzna obudowa formuje się i zakrzywia selektywnie, podkreślając geometrię domu i zapewniając miejsca dla przechowywania i instalacji technicznych.

Strategia okien została stworzona z chęcią minimalizacji ilości dla prywatności i efektywności w kontekście ekologicznej wydajności, a także maksymalizacji rozmiaru dla widoków, wentylacji i światła. Biorąc pod uwagę relację działki i budynku do ulicy, zwyczajna tylna część domu faktycznie staje się jego przodem z niesamowitymi widokami na kanion i ocean na północy, wschodzie i południu. Duże przesuwane szkła w salonie są ukryte w kieszeniach, usuwając granicę między wnętrzem i zewnątrzem. Tam gdzie okna i drzwi są wbudowane w objętość budynku, zewnętrzna okładka składuje się do wnętrza domu, tworząc głębokie podokienniki i progi. Wbudowane okna pokoi prywatnych kadrują określone widoki na zewnątrz, ograniczając widok z domu. Umieszczenie reflektorów na płaskich i nachylonych dachach jeszcze bardziej staje się nieprzezroczystym różnicą między dachem a ścianą. Nieproste źródła światła i nieoczekiwane widoki z tych otworów dodatkowo wzmocniają trójwymiarową jakość przestrzeni i formy.

Aby wyrazić ciągłość obudowy budynku i zminimalizować zwykłe różnice między płaszczyznami dachu i ściany, użyto elastycznego cementowego zewnętrznego pokrycia bez szwów. Wbudowany fioletowy kolor pokrycia został wzięty z pigmentu kor barki eukaliptusa, powszechnego na działce, wzmacniając relację domu z miejscem, skąd jego forma została uzyskana. Materiał o barwach irysujących daje ostre zmiany kolorów w zależności od warunków światła w ciągu dnia. Podobnie jak monolityczne zewnętrzne pokrycie, wewnętrzne materiały są detalicznie wykonywane, by podkreślić przestrzenny ciągłość. Materiały w różnych odcieniach białego, w tym polerowany marmur Carrara, gładkie blaty z Korianu, lakierowane drewno i emaliowana stal, płynnie przechodzą jedno w drugie, czasem akcentując czarne klejnoty z drewna orzechowego i kuchenne garnitury. Trawy różnych lokalnych gatunków z Kalifornii pokrywają pochyłość wokół domu. Bardzo detaliczne sukulenty, takie jak aloes i agawa, akcentują miękkie trawy i odbijają wyraźne linie domu.

Strukturalna konstrukcja składa się z betonu, stali i drewna. Podstawa oparta na dziewięciu słupach z betonu zbrojonego o głębokości 35 stopni, zakotwiczonych w warstwie skały i połączonych siatką podłoża belkowego. Wznosząc się od tej podstawy, pochyłe betonowe ściany projektowo są prostopadłe do poziomu – zamiast kierunku pionowego, przyjmując formę zapobiegającą upadkowi. Ramy żelbetowe z drewnianym wypełnieniem struktury powstają z podstawy betonowej, tworząc centralną przestrzeń ruchu i wypukłość na wejściu.

– Johnston Marckiego