Dom 15 od AM-arqstudio w Braganie, Portugalia

Projekt: Dom 15
Architekci: AM-arqstudio
Lokalizacja: Braga, Portugalia
Powierzchnia: 3767 stóp kwadratowych
Rok: 2021
Zdjęcia od: Ivo Tavares Studio

Dom 15 od AM-arqstudio

Kiedy po raz pierwszy spotykasz się z klientem, zaczynasz podróżować przestrzeniami, które jeszcze nie zostały zbudowane. Nawet zanim klient zrozumie cele projektu, poszczególne przestrzenie zaczynają się formować: czasem jest to słowo, innym razem to odczucie materiału przy dotknięciu, a jeszcze inne – jak światło czuje się w domu. Każdy projekt to unikalny związek między intencjami i pragnieniami, przetłumaczonym na to, co ma stać się komfortem, przyjemnością i relaksującym odczuciem dla mieszkańców domu.

Dla pary właścicieli domu było jasne miejsce w kontekście społecznych atmosfer. Dla nich każdy ma być widziany i częścią rodziny, niezależnie od tego, czy gotuje jedzenie, czyta czy pracuje z domu. Z drugiej strony chcieli czuć się komfortowo w nocy bez dyskomfortu od cieni i zewnętrznych ruchów. Zwykłe podzielenie przestrzeni społecznych i prywatnych stało się bardziej widoczne dzięki tym ograniczeniom.

To była historia, która zaczynała kształtować wnętrze domu, łącząc wszystkie strefy wnętrz. Wchodząc, goście jeszcze nie rozumieją jak są ułożone przestrzenie wewnątrz, ponieważ objętości nie pozwalają zobaczyć wnętrza i trzeba znaleźć swój własny szlak. Otwierając główny drzwi, wchodzisz do szarego korytarza z oczekiwaniem na to, co nastąpi dalej. Pierwsze promienie światła naturalnego zapraszają do salonu. Następne kroki odsłaniają wysokie sufity, które łączą drugi piętro przez zawieszone schody z tego samego drewna co fasada domu oraz wszystkie przestrzenie społeczne i robocze, w tym ogród zewnętrzny.

Przepływ ludzi przez przestrzenie, zarówno poziomo jak i pionowo, jest związany dzięki temu centralnemu obszarowi, gdzie drewniany sufity obraca się i staje się podłogą drugiego piętra. Ta gra między ciągłością i przejściem pozwala światłu naturalnemu rozprzestrzenić się po powierzchniach poziomych – podłogach i sufity, łącząc się w gradient między przestrzeniami społecznymi i relaksowymi oraz obszarami seniowymi.

Od samego początku odbicie światła na drewnianych powierzchniach, w kontraście z szarymi i ciemnymi materiałami, uważano za najlepszy sposób na oznaczenie upływu czasu. Pierwszy moment dnia – śniadanie – to moment, gdy światło naturalne dotyka podłogi kuchennego i drewnianej tarasy. Drugi moment odbija światło w kierunku stołówki, gdzie można połączyć wnętrze i przestrzeń zewnętrzną w rozszerzonej strefie wnętrza-zewnątrz. Materiały sufitu i podłogi pracują, aby skryć granice przestrzeni w ciepłe dni. Potem słońce zaczyna opadać, aż dotyka mebli biblioteki z drewna, nadając im ciepły i komfortowy wygląd i podkreślając przejście od biura do salonu. Ponieważ to ostatnia strefa, w którą dociera światło naturalne, wskazuje na zakończenie dnia.

W ciągu dnia możemy zobaczyć, jak światło naturalne odbija się i kieruje mieszkańcami do bardziej komfortowych stref domu, a w nocy światło sztuczne umieszczane jest w strategicznych miejscach, aby przedłużyć ciepłe odczucie. Poczucie bezpieczeństwa i pewności osiągane jest przez odbicie światła na drewnie, które czyni cały pierwszy piętro pudełkiem światła zachęcającym do eksploracji.

W miarę jak rodzina przechodzi od przestrzeni społecznych do prywatnych, głównym zadaniem było osiągnięcie płynnego przejścia między ciągłymi przestrzeniami, jak pierwsze piętro z ciągłym przepływem światła w ciągu dnia, i bardziej zamkniętej przestrzeni relaksowej. Aby to osiągnąć ściany korytarza i drzwi mają ciemne betonowe pokrycie, przerwane tylko oknem, przez które wchodzi światło. Pokój na zachodniej fasadzie jest cieplejszy, ponieważ otrzymuje ostatnie godziny słońca, wzmocnione ciepłym odczuciem drewna. Jest ciągłość podłogi, rosnąca na balkonie, chroniona cienkimi kolumnami drewnianymi, które filtrowane są widok z zewnątrz, ale pozwalają użytkownikom zobaczyć na zewnątrz.

Spokojna sypialnia ma bezpośredni związek z pionowym zimowym ogródkiem, który odbija światło z niższego poziomu na pierwsze piętro i odwrotnie. Jeśli jest światło księżyca, przenika przez to szkło i oświetla pokój. Większe okno umieszczone w rogu sypialni tworzy szczególnie interesujący moment, gdy promienie naturalne prawie stają się równoległymi do sufitu i podłogi, zmieniając ścianę z szarej na prawie białą.

Ta gra między ciemniejszymi powierzchniami i mniejszymi otworami sprawia, że przestrzenie drugiego piętra są cichsze i bezpieczniejsze, nie tworząc uczucia małego miejsca. Nawet podczas odpoczynku mieszkańcy mogą łączyć się z światem zewnętrznym według uznania, albo wychodząc na zewnątrz, aby cieszyć się ciepłym drewnem na prywatnym balkonie, albo pozwalając światłu księżyca przenikać przez pionowy otwór w pościeli.

-Opis projektu i obrazy dostarczone przez Ivo Tavares Studio